Prof. Stanisław Wiąckowski
Po wyżu z lat powojennych, sporządzane na podstawie ówczesnej dynamiki demograficznej, optymistyczne prognozy w latach 80. zakładały osiągnięcie przez Polskę 45 mln przed rokiem 2020. Równocześnie pojawiły się pierwsze propagandowe zwiastuny polityki antyrodzinnej w formie wyśmiewania rodzin posiadających więcej niż dwójkę dzieci .
Ten nienawistny trend znalazł swoje ujście nie tylko w „publicystyce”, ale przede wszystkim w realizacji planu depopulacji Polski. Brak czujności uniemożliwił, rozpoczęcie działań obronnych, które kończyłyby się likwidacją utworzonych struktur destrukcji, niszczących zasoby biologiczne Polski. Istotne są także główne źródła inspiracji oraz ośrodki zarządzające polityką depopulacyjną Polski.
Pierwszym źródłem był program globalistów związanych z ideologią zapoczątkowaną w latach 70. w ramach polityki zerowego wzrostu gospodarczego w określonych obszarach.
Drugim był odnowiony przez Niemcy projekt „Mitteleuropa”, realizowany w stosunku do krajów Europy Środkowo-Wschodniej, za pomocą instrumentów i narzędzi, jakie daje kierowana przez Niemcy UE.
Trzecim jest ideologia marksizmu kulturowego w formie feminizmu i gender, promująca społeczeństwo „otwarte i tolerancyjne”, wyzwolone od norm i wzorców kultury – kobieta bez męża, rodziny, dzieci – w ramach nowego modelu człowieka z prawem do dowolnej „orientacji” moralnej i seksualnej.
Czwartym elementem układanki są wykonawcy – polskojęzyczna administracja wykonująca dyrektywy i zalecenia unijne oraz sugestie ośrodków typu ONZ i WHO. Odbywa się to w formie zmiany przepisów prawnych dotyczących rodziny, zdrowia oraz wolności gospodarczej i prywatnej.
Na szczęście Polska nie jest jeszcze intelektualną pustynią i dzięki temu w niezależnym obiegu informacji pojawiły się wykłady, prelekcje, prezentacje mające na celu uświadomienie Polakom grozy sytuacji, publikacja materiałów, wykazania sprawstwa kierowniczego Niemiec poprzez ścisłą analogię pomiędzy planami niemieckimi z okresu II wojny światowej, a dzisiejszą polityką.
Depopulacja –„pokojowy” wariant wyludnienia Polski w oparciu o wytyczne niemieckiej polityki demograficznej z 1939 roku. Źródło dokumentów: Zeszyty Oświęcimskie 2/58
„Wszystkie środki, które służą ograniczeniu rozrodczości, powinny być tolerowane albo popierane. Środki służące do spędzania płodu i środki zapobiegawcze mogą być w każdej formie publicznie oferowane, przy czym nie może to pociągać za sobą jakichkolwiek policyjnych konsekwencji. Homoseksualizm należy uznać za niekaralny. Przeciwko instytucjom i osobom, które trudnią się zawodowo spędzaniem płodu, nie powinny być wszczynane żadne dochodzenia”.
W broszurze Adolfa Hitlera pt Polityka Wschodnia zostały sformułowane cele narodowo socjalistycznej polityki zagranicznej. Miało nim być stałe pozyskiwanie terytorium na wschód od Niemiec w związku ze wzrostem liczby ludności (Kędzierski, 2015).
Hitlerowski plan polityki depopulacyjnej w stosunku do ludności polskiej przewidywał również: redukcję świadczeń chorobowych z tytułu ubezpieczenia społecznego, ograniczenie lecznictwa szpitalnego, zawieszenie zasiłków rodzinnych i świadczeń z tytułu macierzyństwa; obowiązujący na terenach włączonych do Rzeszy Niemieckiej zakaz zawierania małżeństw przez mężczyzn w wieku poniżej 28 lat i przez kobiety w wieku poniżej 24 lat (Kosecki, 1997).
Warto przypomnieć, że Niemcy są właścicielami ponad 80% mediów w Polsce, w tym 90% portali i prasy lokalnej. Po czasach wojennych, saskich, okresie komunistycznej okupacji, minione 25 lat należy do najgorszych okresów w polskiej historii. Do strat poniesionych w obszarach polskiej własności prywatnej i publicznej należy dołączyć porażający bilans w wymiarze biologicznym i duchowym. Działania te były obliczone na wyludnienie Polski. Przeciwnik liczył na naszą słabość – konformizm, upadek ducha, zmęczenie i rezygnację z walki. Aby odbudować populację, trzeba, aby wskaźnik z aktualnego 1,3 podniósł się do co najmniej 2,1.
Dalsza część artykułu dostępna w nr 4/2016 (12) Polityki Polskiej.
