Międzynarodowy sprzeciw wobec aborcji. Genewa 22 października 2020 roku.

Niemal bez echa przeszło podpisanie 22 października 2020 r. przez 33 państwa z całego świata, w tym także przez Polskę, Deklaracji Konsensusu Genewskiego, która jest międzynarodowym sprzeciwem wobec aborcji.

Współwnioskodawcy (6 państw: Federacyjna Republika Brazylii, Arabska Republika Egiptu, Węgry, Republika Indonezji, Republika Ugandy i Stany Zjednoczone Ameryki) wyrażają m.in. „podstawowy priorytet ochrony prawa do życia”, potwierdzają „nieodłączną godność i wartość osoby ludzkiej, oraz to, że każda istota ludzka ma wrodzone prawo do życia” oraz podkreślają, że „w żadnym wypadku nie należy propagować aborcji jako metody planowania rodziny” oraz że „dziecko […] potrzebuje specjalnej ochrony i opieki […] przed jak i po urodzeniu”.

[bsa_pro_ad_space id=8]

Sygnatariusze deklarują też „zobowiązanie do wspólnej pracy na rzecz potwierdzenia, że nie istnieje żadne międzynarodowe prawo do aborcji, ani żadne międzynarodowe zobowiązanie ze strony państw do finansowania lub ułatwiania aborcji”.

Fragment deklaracji poniżej (pogr. red.)

My, ministrowie i wysocy przedstawiciele rządów,

mając zamiar zebrać się przy okazji Światowego Zgromadzenia Zdrowia w Genewie w Szwajcarii w 2020 r.,

– aby dokonać przeglądu poczynionych postępów i wyzwań związanych z utrzymaniem prawa do najwyższych możliwych do osiągnięcia standardów zdrowotnych dla kobiet;

– aby promować istotny wkład kobiet w zdrowie oraz siłę rodziny i odnoszącego sukcesy i kwitnącego społeczeństwa;

– oraz aby wyrazić podstawowy priorytet ochrony prawa do życia, zobowiązując się do skoordynowanych wysiłków na forach wielostronnych; pomimo naszej niezdolności do spotkania się w Genewie z powodu światowej pandemii COVID-19, my solidarnie:

1. Potwierdzamy, że „wszyscy są równi wobec prawa” oraz że „prawa człowieka w odniesieniu do kobiet stanowią niezbywalną, integralną i niepodzielną część wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności”.

2. Podkreślamy „równe prawo mężczyzn i kobiet do korzystania ze wszystkich praw obywatelskich i politycznych”, a także praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych; oraz że „równe prawa, szanse i dostęp do zasobów oraz równy podział zadań między mężczyznami i kobietami, a także harmonijne partnerstwo między nimi mają decydujące znaczenie dla ich dobrobytu i dobrobytu ich rodzin”; oraz że „kobiety i dziewczęta muszą mieć równy dostęp do wysokiej jakości edukacji, zasobów gospodarczych i udziału w życiu politycznym, a także równe szanse z mężczyznami i chłopcami w zakresie zatrudnienia, przywództwa i podejmowania decyzji na wszystkich szczeblach”.

3. Potwierdzamy nieodłączną „godność i wartość osoby ludzkiej”, to że „każda istota ludzka ma wrodzone prawo do życia” oraz zobowiązanie do „umożliwienia kobietom bezpiecznego przejścia przez ciążę i poród oraz zapewnienia parom najlepszych szans na posiadanie zdrowego dziecka”.

4. Podkreślamy, że „w żadnym wypadku nie należy propagować aborcji jako metody planowania rodziny” oraz że „wszelkie środki lub zmiany związane z aborcją w ramach systemu opieki zdrowotnej mogą być ustalane jedynie na szczeblu krajowym lub lokalnym, zgodnie z krajowym procesem legislacyjnym”. Potwierdzamy, że „dziecko […] potrzebuje specjalnej ochrony i opieki […] przed jak i po urodzeniu” oraz „specjalne środki ochrony i pomocy powinny być podejmowane w imieniu wszystkich dzieci”, w oparciu o zasadę najlepszego interesu dziecka.

5. Potwierdzamy, że „rodzina jest naturalną i podstawową jednostką społeczeństwa i ma prawo do ochrony ze strony społeczeństwa i państwa”; że „macierzyństwo i dzieciństwo mają prawo do szczególnej opieki i pomocy”, że „kobiety odgrywają kluczową rolę w rodzinie” oraz że „kobiety przyczyniają się do dobrobytu rodziny i rozwoju społeczeństwa”.

6. Uznajemy, że „powszechne objęcie ochroną zdrowia ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju związanych nie tylko ze zdrowiem i dobrym samopoczuciem”, uznając ponadto, że „zdrowie jest stanem pełnego komfortu fizycznego, psychicznego i społecznego, a nie tylko brakiem chorób lub niedomagań”, że „dominujące ukierunkowanie systemów opieki zdrowotnej na leczenie chorób, a nie na utrzymanie optymalnego stanu zdrowia, również uniemożliwia przyjęcie podejścia holistycznego”; oraz że istnieją „potrzeby, które istnieją na różnych etapach życia jednostki”, które razem wspierają optymalne zdrowie w ciągu całego życia, pociągając za sobą zapewnienie niezbędnych informacji, umiejętności i opieki w celu osiągnięcia jak najlepszych wyników zdrowotnych i osiągnięcia pełnego potencjału ludzkiego.

7. „Potwierdzamy znaczenie narodowej odpowiedzialności oraz pierwszorzędnej roli i odpowiedzialności rządów na wszystkich szczeblach w określaniu własnej drogi do osiągnięcia powszechnego objęcia opieką zdrowotną, zgodnie z krajowymi kontekstami i priorytetami”, przy zachowaniu godności ludzkiej oraz wszystkich praw i wolności określonych w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka.