1 listopada. Wspomnienie Wszystkich Świętych. Przypominamy głównie tych polskich.

0
913
[bsa_pro_ad_space id=5]

Większość świętych jest nieznanych. Tych znanych Kościół wyniósł na ołtarze na przestrzeni wieków. Ostatnio kanonizacje mocno przyspieszyły. Kiedyś kanonizacje odbywały się po wielu, wielu, wielu latach, a nawet wiekach.

[bsa_pro_ad_space id=8]

Przypominając świętych polskich warto wspomnieć, co podaje Katechizm Kościoła Katolickiego w rozdziałach 956 i 957:

956 Wstawiennictwo świętych. „Ponieważ mieszkańcy nieba, będąc głębiej zjednoczeni z Chrystusem, jeszcze mocniej utwierdzają cały Kościół w świętości… nieustannie wstawiają się za nas u Ojca, ofiarując Mu zasługi, które przez jedynego Pośrednika między Bogiem i ludźmi, Jezusa Chrystusa, zdobyli na ziemi… Ich przeto troska braterska wspomaga wydatnie słabość naszą”.

Nie płaczcie, będziecie mieli ze mnie większy pożytek i będę wam skuteczniej pomagał niż za życia.

Przejdę do mojego nieba, by czynić dobrze na ziemi

957 Komunia ze świętymi. „Nie tylko jednak ze względu na sam ich przykład czcimy pamięć mieszkańców nieba, ale bardziej jeszcze dlatego, żeby umacniała się jedność całego Kościoła w Duchu przez praktykowanie braterskiej miłości. Bo jak wzajemna łączność chrześcijańska między pielgrzymami prowadzi nas bliżej Chrystusa, tak obcowanie ze świętymi łączy nas z Chrystusem, z którego, niby ze Źródła i Głowy, wypływa wszelka łaska i życie Ludu Bożego”.

Składamy hołd (Chrystusowi) w naszej adoracji, gdyż jest Synem Bożym, męczenników zaś kochamy jako uczniów i naśladowców Pana, a to jest rzeczą słuszną, gdyż w niezrównanym stopniu oddali się oni na służbę swojemu Królowi i Mistrzowi. Obyśmy również i my mogli stać się ich towarzyszami i współuczniami.

Polscy Święci i Błogosławieni (alfabetycznie)

ŚWIĘCI

św. Albert Chmielowski (1844-1916)
św. Andrzej Bobola (1591-1657)
św. Andrzej Świerad (XIw.)
św. Benedykt (XIw.)
św. Bracia Męczennicy (+ 1003)
św. Brunon z Kwerfurtu (974-1009)
św. Faustyna Maria Kowalska (1905-1938)
św. Jacek Odrowąż (ok. 1200-1257)
św. Jadwiga Śląska (ok. 1174-1243)
św. Jadwiga Królowa (1374-1399)
św. Jan Kanty (ok. 1390-1473)
św. Jan Sarkander (1576-1620)
św. Jan z Dukli (ok. 1417-1484)
św. Jozafat Kuncewicz (ok. 1580-1623)
św. Józef Sebastian Pelczar (1842-1924)
św. Kazimierz Jagielończyk (1458-1484)
św. Kinga (1234-1292)
św. Klemens Dworzak (1751-1820)
św. Maksymilian Maria Kolbe (1894-1941)
św. Melchior Grodziecki (1619-1682)
św. Rafał Kalinowski (1835-1907)
św. Stanisław Kostka (1550-1568)
św. Stanisław Szczepanowski (ok. 1030-1079)
św. Szymon z Lipnicy (ok. 1437-1482)
św. Teresa Benedykta Stein (1891-1942)
św. Urszula Ledóchowska (1865-1922)
św. Władysław (ok. 1046-1095)
św. Wojciech (956-997)

BŁOGOSŁAWIENI

bł. Balicki Jan (1869-1948)
bł. Beyzym Jan (1850-1912)
bł. Bilczewski Józef (1860-1923)
bł. Bogumił (ok. 1135-1204)
bł. Bojanowski Edmund (1814-1871)
bł. Bronisława (ok. 1200-1259)
bł. Chyliński Rafał Melchior (1694-1741)
bł. Czartoryski August (1858-1893)
bł. Czesław (ok. 1180-1242)
bł. Darłowska Marcelina (1827-1911)
bł. Dorota z Mątowów (1347-1394)
bł. Feliński Zygmunt Szczęsny (1822-1895)
bł. Frelichowski Stefan Wincenty (1913-1945)
bł. Gabriel Kolumba Joanna (1858-1926)
bł. Gorazdowski Zygmunt (1845-1920)
bł. Jabłońska Bernardyna Maria (1878-1940)
bł. Jakub Strzemię (ok. 1340-1409)
bł. Jolanta (ok. 1244-1298)
bł. Karłowska Maria (1865-1935)
bł. Kozal Michał (1893-1943)
bł. Koźmiński Honorat (1829-1916)
bł. Kózkówna Karolina (1898-1914)
bł. Lament Bolesława Maria (1862-1946)
bł. Ledóchowska Maria Teresa (1863-1922)
bł. Lewoniuk Wincenty i 12 towarzyszy (+ 1874)
bł. Matulewicz Jerzy (1871- 1927)
bł. Protmann Regina (1552-1613)
bł. Radzim Gaudenty (ok. 960-ok. 1011)
bł. Sadok i 48 Męczenników Sandomierskich (+ 1260)
bł. Salawa Aniela (1881-1922)
bł. Salomea (ok. 1212-1268)
bł. Siedliska Maria Franciszka (1842-1902)
bł. Stanisław Kazimierczyk (1433-1489)
bł. Stanisław Papczyński (1631-1701)
bł. Szymkowiak Janina Sancja (1910-1942)
bł. Truszkowska Angela Maria (1825-1899)
bł. Wincenty Kadłubek (ok. 1160-1223)
bł. Władysław z Gielniowa (ok. 1440-1505)
bł. 108 Męczenników z II wojny światowej
bł. 11 Męczenniczek Nazaretanek z Nowogródka

Papież Jan Paweł II kochał świętych. Wynosił na ołtarze kolejnych bohaterów walki ze złem i zakochanych w Jezusie Chrystusie świadków Jego dobroci. W szczególny sposób darzył miłością polskich świętych, którzy na ziemi jego przodków „szukali duchowej mocy u Tego, u którego tyle pokoleń ojców naszych i matek ją znajdowało…”. „Chrystus żyje w duszy narodu polskiego, a świadczą o tym przede wszystkim jego święci” – mówił Jan Paweł II

Kiedy mówimy o chrzcie Polski, nie mamy na myśli tylko sakramentu chrześcijańskiej inicjacji przyjętego przez pierwszego historycznego władcę naszego kraju, ale też wydarzenie, które było decydujące dla powstania narodu i dla ukształtowania się jego chrześcijańskiej tożsamości. W tym znaczeniu data chrztu Polski jest datą przełomową.
Polska jako naród wychodzi wówczas z własnej dziejowej prehistorii, a zaczyna istnieć historycznie.
Jan Paweł II, „Pamięć i tożsamość”

Oczywiście historia Polski nie rozpoczyna się od Chrztu Polski, ale religia katolicka od X wieku jest nierozłącznie związana z historią Polski, a i dzisiaj stanowi silne oparcie przeciw wrogim człowiekowi ideologiom.

 

Chrzest Mieszka I odbył się prawdopodobnie 14 kwietnia 966 r., w Wielką Sobotę lub w Niedzielę Wielkanocną. Jako hipotetyczne miejsce historycy podają granice „państwa gnieźnieńskiego”, czyli przestrzeń historyczną Wielkopolski. Nie wiemy, czy Mieszko został ochrzczony w jeziorze, rzece, czy też ustawiono baptysterium. Nie znamy też odpowiedzi na jedno z najważniejszych pytań: Dlaczego Mieszko nie został uznany za świętego, choć ikonografie zawsze przedstawiają jego wizerunek z krzyżem, a w całej ówczesnej Europie władcy, którzy wszczepiali swój lud w Chrystusa, byli kanonizowani. Źródła historyczne są skąpe, badacze wciąż snują hipotezy. Jedno jest pewne: decyzja o przyjęciu chrztu była niezwykle odważna i świadczyła o roztropności Mieszka. Nawet jeśli nie poprzedziło jej głębokie nawrócenie, dokonał sumiennej i mądrej analizy ówczesnej sytuacji. Mieszko, zanurzając głowę w wodach chrztu świętego, zanurzył w ich nurcie przyszłość państwa polskiego. W tym dniu rozpoczął się nowy zapis dziejów narodu, oparty na Tym, który jest wierny swojemu ludowi.

Wojciech i Pierwsi Męczennicy

Początki chrześcijaństwa na ziemiach polskich są ściśle związane z misjonarzami z Czech, Irlandii, Italii i Niemiec, którzy głosili Dobrą Nowinę młodemu Kościołowi i bardzo często płacili za to własnym życiem. Jednym z pierwszych, którzy ponieśli śmierć męczeńską, był praski biskup Wojciech. Pochodził z książęcego rodu Sławnikowiców, kształcił się w Magdeburgu, ewangelizował na terenie Węgier. Zamordowano go w Prusach 23 kwietnia 997 r. Po jego śmierci Bolesław Chrobry wykupił jego ciało i złożył je w Gnieźnie. Jest jednym z głównych patronów Polski. „Święty Wojciech jest ciągle z nami – powiedział w 1997 r. Jan Paweł II. – Pozostał w piastowskim Gnieźnie, pozostał w powszechnym Kościele otoczony chwałą męczeństwa. Jest symbolem duchowej jedności Europy”.

Świętych Pięciu Braci Męczenników Polski zamordowano w nocy z 10 na 11 listopada 1003 r. Bolesław Chrobry ufundował im pierwszy na ziemiach polskich erem i właśnie tam ponieśli śmierć. Napadli na nich zwykli rabusie, szukali pieniędzy podarowanych przez króla. „Tradycja Kościoła zachowała pamięć tych eremitów: Benedykta, Jana, Mateusza, Izaaka i Krystyna – wspominał Jan Paweł II. – Męczennicy są szczególnymi świadkami Boga Najwyższego, Ojca, Syna i Ducha Świętego”.

Pustelnik Świerad, który łaknął Boga

Niemal 30 lat po przyjęciu chrztu przez Mieszka I niedaleko Krakowa urodził się Andrzej Świerad. Pokochał Chrystusa tak bardzo, że nie tylko chciał o Nim mówić całemu światu, ale też podejmował umartwienia i posty, aby odpokutowywać grzechy świata. Był mistrzem modlitwy i kontemplacji. Założył jedną z pierwszych pustelni, później wstąpił do Zakonu Benedyktynów na Słowacji. Noce spędzał na modlitwie, leżąc na pniu z dębu wyściełanym cierniami, a za dnia karczował drzewa; przymierał głodem od surowego postu. Jest pierwszym Polakiem wyniesionym do chwały ołtarzy, patronuje Polakom i Słowakom.

W 1966 r. abp Karol Wojtyła odwiedził pustelnię św. Świerada w Tropiu i tam powiedział: „Jeżelibym przy dzisiejszej okazji o coś prosił dla siebie i dla wszystkich ludzi XX wieku, to przede wszystkim o łaskę odnajdywania Boga i obcowania z Nim jak najbardziej wewnętrznego, jak najbardziej głębokiego i najpełniejszego, żeby nam Pana Boga nie przesłaniał świat”.

Biskup Stanisław – patron ładu moralnego

W XI wieku na dworze królewskim Bolesława Śmiałego w Krakowie panowały śmiałe obyczaje. Krakowski biskup Stanisław wiele razy wzywał króla do poprawy postępowania, ale nie odniósł żadnego skutku i w rezultacie nałożył na swego władcę ekskomunikę. W odpowiedzi 11 kwietnia 1079 r. królewscy siepacze zamordowali go na Skałce, a król musiał uciec z miasta i zmarł na wygnaniu. Przez wieki śmierć biskupa opiewano w legendach. Jedna z nich mówiła nawet o cudownym scaleniu się posiekanego na kawałki ciała świętego. „Stanisław ze Szczepanowa stał się natchnieniem dla wielu świętych na naszej polskiej ziemi (…). Trzeba, abyśmy wszyscy, synowie polskiej ziemi, poczuli się odpowiedzialni za jego przedłużenie i byśmy przekazali go przyszłym pokoleniom jako najcenniejszy skarb. Oto wyzwanie, jakie dziś stawia św. Stanisław wszystkim wiernym: wzrastajcie w świętości” – napisał w 2003 r. Jan Paweł II.

Księżna Jadwiga – przyjaciółka Boga

Miała zaledwie 16 lat, gdy poślubiła Henryka Brodatego, dziedzica księstwa dolnośląskiego. Opływała w bogactwo i zbytki książęcego dworu, ale żyła w ubóstwie. Była niezwykłą żoną niezwykłego męża – oboje, po wydaniu na świat siedmiorga dzieci, złożyli śluby czystości. Jadwiga uważała, że to „ubodzy są naszymi panami”, dlatego pomagała chorym i ubogim. W Trzebnicy i Środzie Śląskiej ufundowała szpitale dla chorych na trąd. Po śmierci męża i syna Henryka Pobożnego wstąpiła do klasztoru w Trzebnicy. „Wszystko, co Księga Przysłów mówi o «niewieście dzielnej», należy odnieść do księżnej Jadwigi jako żony i matki” – powiedział Jan Paweł II w 1983 r.

Księżna Kinga – klaryska z rodziny świętych

Węgierska księżniczka z królewskiego rodu słynącego z wielkiej troski o życie wiarą. Siostra św. Małgorzaty i bł. Jolanty. Jej ciotką była św. Elżbieta, a szwagierką – bł. Salomea. To z jej rodziny pochodzili: św. Stefan, św. Emeryk, św. Władysława, św. Jadwiga Śląska i św. Agnieszka z Pragi. Kinga przybyła do Polski w wieku zaledwie 5 lat. Została zaręczona, a w wieku 12 lat, mimo pragnienia życia w dziewictwie i oddania się na wyłączność Chrystusowi, poślubiła Bolesława Wstydliwego. Oboje 2 lata po ślubie złożyli ślub czystości. Zasłynęła z niezwykłej dobroci serca. Legendy przekazują, że przywiozła do Polski sól, a później za jej sprawą odkryto sól w Wieliczce i Bochni. Po śmierci męża, wraz z siostrą Jolantą, również wdową, została klaryską w Starym Sączu. „A gdy dziś pytamy, jak uczyć się świętości i jak ją realizować, św. Kinga zdaje się odpowiadać: trzeba się troszczyć o sprawy Pana na tym świecie. Ona daje świadectwo, że wypełnianie tego zadania polega na nieustannym staraniu o zachowanie harmonii pomiędzy wyznawaną wiarą a własnym życiem” – stwierdził Jan Paweł II w 1999 r.

Królowa Jadwiga – zawierzona Chrystusowi

Urodzona na Węgrzech w XIV wieku dziedziczka korony polskiej. W 1386 r. poślubiła Władysława Jagiełłę, wielkiego księcia litewskiego, swym ślubem przypieczętowała więc chrystianizację Litwy. Słynęła z wielkiej mądrości i dobroci. Jan Długosz odnotował jej niezwykłe piękno i powab. Pisał też, że w okresie Wielkiego Postu i Adwentu surowo pościła i nosiła włosienicę. Jej pobożność znał cały Kraków, często modliła się pod czarnym wawelskim krucyfiksem. Na rzecz odnowienia Akademii Krakowskiej podarowała wszystkie klejnoty królewskie. Zmarła po urodzeniu długo oczekiwanej córki. „Miłować czynem i prawdą. Św. Jadwiga uczy nas tak właśnie korzystać z daru wolności. Ona wiedziała, że spełnieniem wolności jest miłość, dzięki której człowiek jest gotów zawierzyć siebie Bogu i braciom” – podkreślił Jan Paweł II w 1997 r.

Stanisław Kostka – świętość w młodości

W XVI wieku kasztelan zakroczymski Jan Kostka doczekał się dwóch synów: Stasia i Pawła. By zadbać o edukację synów, wysłał ich do wiedeńskiego gimnazjum i to tutaj młody Stanisław odkrył charyzmat jezuicki. Zapragnął zostać zakonnikiem tak bardzo, że ośmielił się przeciwstawić planom rodziców. Codziennie uczestniczył we Mszy św., nie ustawał w modlitwie. W czasie choroby doświadczył cudu uzdrowienia przez Maryję i poprzysiągł Jej wstąpienie do Towarzystwa Jezusowego. Zmarł w Rzymie z powodu malarii, nie zdążył zostać jezuitą. „Jego krótka droga życiowa z Rostkowa na Mazowszu przez Wiedeń do Rzymu była jak gdyby wielkim biegiem na przełaj do tego celu życia każdego chrześcijanina, jakim jest świętość” – powiedział w 1988 r. Jan Paweł II.

Andrzej Bobola – męczennik za wiarę

Był niemal rówieśnikiem Stanisława i w wieku 20 lat wstąpił do jezuitów w Wilnie. Ukończył filozofię, a później teologię i został kapłanem. Pracował jako misjonarz, kaznodzieja i spowiednik. Angażował się bez miary, już pod koniec jego życia mówiono o nim, że jest święty. Jego gorliwość w modlitwie nie tylko wzbudzała podziw, ale zapalał też innych do podobnego w radykalizmie podążania za Chrystusem. Poniósł śmierć męczeńską w 1657 r. z rąk Kozaków. Torturowano go okrutnie, bestialsko, z szatańską fantazją, ale nie zdołano wymóc zaparcia się wiary. W czasie tortur wciąż wzywał imienia Jezus. „Jego życie symbolizuje jakiś wielki okres dziejów Polski. (…) Jeżeli uświadomimy sobie, że po odkryciu relikwii jego ciała, które pozostało mimo wszystko nienaruszone, przy tym ciele, jako znaku danym od Boga, skupili się wszyscy wierzący, zarówno katolicy, jak i prawosławni, i wspólnie otaczali go czcią – to można w tym widzieć jakąś zapowiedź spotkania się chrześcijan z Zachodu i ze Wschodu” – stwierdził Jan Paweł II w 1988 r.

Albert Chmielowski – malarz i mistyk

Uzdolniony krakowski malarz zaskoczył wszystkich, gdy porzucił obrazy i poświęcił się całkowicie pomocy ubogim. Zamieszkał na Kazimierzu wraz z bezdomnymi i alkoholikami, bo to w nich dostrzegł „znieważone oblicze Jezusa”. W 1888 r. złożył franciszkańskie śluby zakonne, później założył Zgromadzenie Braci Albertynów i jego żeńską gałąź – Siostry Albertynki. Mówił, że skoro Jezus jest Chlebem, to i człowiek powinien być dobry jak chleb, który leży na stole. „Wiedział, co to znaczy «duszę dać»; wiedział to z Ewangelii Jezusa Chrystusa. Wiedział wreszcie jako Brat Albert, brat krakowskich «opuchlaków», radykalny naśladowca św. Franciszka, rozmiłowany jak on w ewangelicznym ubóstwie, apostoł swoich czasów. Czy także naszych?” – zastanawiał się Jan Paweł II w 1989 r.

Urszula Ledóchowska – hrabianka w szarym habicie

Urodziła się w 1865 r. w Austrii, w rodzinie o głębokich tradycjach katolickich. Dość wcześnie wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Czarnych, a wiele lat później sama założyła Urszulanki Szare. Jej praca i posługa przypadły na lata I wojny światowej. Pracowała z młodzieżą w Petersburgu, Skandynawii, we Francji i Włoszech. W każdym z krajów uczyła się miejscowego języka, co pozwalało jej szybko zyskiwać akceptację środowiska. Położyła fundament w nauczaniu i wychowywaniu młodzieży, zakładając szkoły i kształtując programy nauczania. Była dumna ze swojej polskości: „Polska – śmiem twierdzić z dumą i radością – jest jedną z najwierniejszych cór Kościoła katolickiego. Wiara katolicka jest najmocniejszym fundamentem Polski – potrzebujemy wiary, aby być i stawać się Polakami” – pisała z Kopenhagi. Niezwykłą aktywność łączyła z życiem kontemplacyjnym. „Od niej możemy uczyć się, jak na co dzień realizować nowe przykazanie miłości” – wskazał Jan Paweł II w 2003 r.

Faustyna – sekretarka Bożego Miłosierdzia

Helena Kowalska była córką ubogich rolników z Głogowca. Od zawsze pragnęła zostać zakonnicą, ale wypełniła to pragnienie dopiero w wieku 20 lat. W Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia była kucharką, furtianką, ogrodniczką i… sekretarką orędzia Jezusa o Bożym Miłosierdziu. Jest jedną z najsłynniejszych świętych na świecie. Obraz Jezusa Miłosiernego i modlitwę „Jezu, ufam Tobie” zna Kościół w każdym zakątku ziemi, a to właśnie Siostrze Faustynie objawił te skarby nasz Pan. Była olśniona pięknością Jezusa i kochała Go ponad wszystko. „Co przyniosą nam nadchodzące lata? Jaka będzie przyszłość człowieka na ziemi? Nie jest dane nam to wiedzieć. Jest jednak pewne, że obok kolejnych sukcesów nie zabraknie, niestety, także doświadczeń bolesnych. Ale światło Bożego Miłosierdzia, które Bóg zechciał powierzyć światu na nowo przez pryzmat Siostry Faustyny, będzie rozjaśniało ludzkie drogi w trzecim tysiącleciu” – powiedział Jan Paweł II w 2000 r.

Maksymilian – rycerz Niepokalanej

Urodzony niedaleko Łodzi w 1894 r. szybko został zakonnikiem. Niezwykle zdolny i pracowity rozpoczął wydawanie czasopisma „Rycerz Niepokalanej”. Chciał dla Maryi zdobyć cały świat. I wyruszył nawet do Japonii, aby tam głosić Ewangelię, drukował „Rycerza” po japońsku. Niedaleko Warszawy założył klasztor franciszkański, który nazwał Niepokalanowem. Jego gorliwość i oddanie były tak wielkie, że szybko zapalił innych do podążania drogą św. Franciszka. W ciągu dekady w Niepokalanowie zamieszkało 762 zakonników. Groza II wojny światowej nie ominęła również klasztoru. Niemcy zjawili się i tutaj, i wywieźli Maksymiliana do obozu w Auschwitz. Jako więzień o numerze 16670 zdecydował się w dramatycznych okolicznościach oddać życie za innego więźnia, który zostawił na wolności żonę i dzieci. Jego decyzja była heroicznym dowodem miłości bliźniego. Maksymilian Kolbe umarł w bunkrze głodowym od zastrzyku z fenolu 14 sierpnia 1941 r. „Natchnieniem całego życia była mu Niepokalana, której zawierzył swoją miłość do Chrystusa i swoje pragnienie męczeństwa” – przyznał Jan Paweł II w 1982 r.

 

Edyta Stein – święta Żydówka

Urodziła się w 1891 r. w rodzinie wrocławskich Żydów, ale w wieku 31 lat przyjęła chrzest w Kościele katolickim. Była niezwykle uzdolnionym naukowcem, studiowała germanistykę, historię, psychologię i filozofię. Nawrócenie, które przeżyła po lekturze autobiografii św. Teresy z Ávila, zaprowadziło ją do Karmelu w Kolonii, gdzie przyjęła imię Teresa Benedykta od Krzyża. Aresztowana przez gestapo w 1942 r. nigdy już nie wróciła do klasztoru. Zmarła w komorze gazowej obozu koncentracyjnego w Auschwitz 9 sierpnia 1942 r. „W naszej epoce często utożsamia się prawdę z opinią większości. Rozpowszechnione jest też przekonanie, że należy posługiwać się prawdą nawet przeciw miłości. Jednakże prawda i miłość potrzebują siebie nawzajem. Siostra Teresa Benedykta jest tego świadkiem” – powiedział Jan Paweł II w 1998 r.

Karol, który został świętym papieżem

Urodzony 18 maja 1920 r. w Wadowicach. W wieku 9 lat stracił mamę, trzy lata później umarł jego brat, a w 1941 r. również tato. Karol został sam. W Polsce trwała wojna, młody Wojtyła wstąpił do seminarium. Jego gorliwość w wierze, sumienność w pracy, miłość do Boga i ludzi wydawały owoce za życia i po śmierci. Swoją posługę papieża w 1978 r. powierzył Maryi. Jego „Totus Tuus” było bezgraniczne. Był wzorem modlitwy i niestrudzonym obrońcą godności małżeństwa i rodziny. Po zamachu na swoje życie wprawił świat w osłupienie miłosierdziem i przebaczeniem okazanym sprawcy. Umierał w cierpieniu na oczach całego świata. Świadomie pozwolił na podglądanie jego powrotu do Ojca, aby nawet na chwilę nie rozstać się z tymi, których powierzył mu Chrystus, jako pasterzowi Kościoła. Lubił powtarzać, że „święci nie przemijają, oni rodzą nowych świętych”. Jako papież wyniósł do godności świętych aż 9 polskich błogosławionych. Dziś sam zasiada pośród nich w domu Ojca, urodzony z ich świętości, z ich świadectwa.



 

Śmiało można powiedzieć, że patriotami była większość polskich błogosławionych i świętych*. Walczyli w obronie Polski, biorąc np. udział w powstaniach, dbali o wykształcenie społeczeństwa, np. pod zaborami, wydawali prasę w języku polskim. Zadziwiające, że polskie sprawy popierali także święci – którzy chociaż uznawani za polskich, pochodzili z innych krajów (jak choćby św. Jadwiga królowa z Węgier czy św. Jadwiga Trzebnicka – z pochodzenia Niemka).

 

Pierwszy Polak – dziejopis

Niewiele chyba osób wie, iż mistrz Wincenty Kadłubek (1150 lub 1160 – 1223), autor polskiej kroniki, jest błogosławionym. W czasach, gdy studia odbywano niezmiernie rzadko, ukończył je w Paryżu bądź Bolonii. Należał więc do elity uczonych w Polsce. Był biskupem krakowskim. Wprowadzał w diecezji ustawy soboru laterańskiego IV (1215), pełnił funkcję notariusza i kapelana nadwornego Kazimierza Sprawiedliwego. Zasługą bł. Wincentego na polu historycznym jest to, że zebrał wszystkie podania i mity o początkach Polski. W pisanej piękną łaciną książce wiele jest poetyckiej fantazji, ma ogromne znaczenie dla naszej kultury. Zmarł w opinii świętości, a na ołtarze został wyniesiony w 1764 r.

 

Zrośnięte członki

Św. Stanisław ze Szczepanowa (ok. 1030 – 11 IV lub 8 V 1079), biskup zamordowany przez króla Bolesława Śmiałego, główny patron Polski, odegrał znaczącą rolę w naszym państwie i za życia, i po śmierci. Za życia: jako stróż wiary i moralności, a także jako popierający nowe prawo tzw. „uwłaszczenie rodziny” (czyli prawo do własności dla każdego dorosłego mężczyzny rodu), pozwalające na dalszy rozwój społeczny.
Kult św. Stanisława odegrał ogromną rolę w zjednoczeniu polski dzielnicowej.
– Wierzono, że tak jak – według podania – zrosły się poćwiartowane członki biskupa, tak zrośnie się podzielone państwo – wyjaśnia ks. prof. Józef Swastek, historyk Kościoła. – I tak się stało.
Jego kult był łączony z historią narodu: u grobu św. Stanisława złożono sztandary zdobyte pod Płowcami, Grunwaldem i chorągiew tureckiego wezyra zdobytą podczas odsieczy wiedeńskiej. W XIII wieku wizerunek świętego pojawił się m.in. na pieczęci księcia Leszka Czarnego. W XV wieku do pieśni „Bogurodzica”, pełniącej rolę hymnu narodowego, dodano zwrotkę poświęconą św. Stanisławowi.
– Obecnie organizowane procesje z relikwiami świętego, mają za zadanie podtrzymanie patriotyzmu i budowanie polskiej kultury – podkreśla ks. profesor.

Dolnośląska historia

Przed wpływami niemieckimi i czeskimi bronił Śląska, ponad sto lat po śmierci św. Stanisława, biskup Nankier (1270-1341) – obecnie kandydat na ołtarze.
– Biskup wrocławski (a zarazem ostatni polski biskup na Śląsku) żył w czasach, gdy książęta śląscy z własnej woli składali hołd lenny Luksemburgom, by w ten sposób się wzbogacić – mówi ks. prof. Józef Swastek. – Mimo tego i mimo faktu, że rada miejska była proniemiecka, Nankier wzmocnił polskość w całej diecezji, stawiając m.in. warunek, by odpowiedzialni za duszpasterstwo biegle znali nasz język. Wspierał patriotyczne kształcenie w szkołach, które do czasów Kulturkampfu podlegały Kościołowi.
Ogromną rolę w walce o polskość odegrała św. Jadwiga Śląska (ur. między 1174 a 1178, zm. 1243). Akcję zjednoczenia dzielnic rozpoczął przecież jej mąż, Henryk Brodaty (mimo że jego matka Adelajda była Niemką). Dzieło kontynuował Henryk Pobożny – w dawnych wiekach czczony przez wiernych. Swoje dążenia przypłacił życiem – ginąc z rąk tureckich [tatarskich/mongolskich – przyp. red.] pod Legnicą.

 

W zastępstwie mężczyzn

„Bóg stworzył nas Polakami – pisała bł. Marcelina z Kotowiczów Darowska (1827-1911). – Dziadki zrozumieć powinny, jakie obowiązki na nie wkłada; zrozumieć mają zadanie narodu – myśl w nim Bożą”.
Marcelina pochodziła ze szlacheckiej rodziny, w której z pietyzmem traktowano narodowe tradycje. Od dzieciństwa bliska jej była troska o naród polski, znajdujący się wówczas pod zaborami. Darowska rozpoczynała swoją działalność po klęsce powstania styczniowego, kiedy w polskich rodzinach opłakiwano zabitych mężów i ojców.
„Jako Polki mamy zadanie w stosunku do kraju. Wy powinniście być początkiem nowego pokolenia. Jeśli powiększycie liczbę rodzin sprawiedliwych, chrześcijańskich, nowa siła powstanie w kraju” – pisała. By chociaż w części zaradzić skutkom, które ich śmierć wywrze na kolejnych pokoleniach, wraz z innymi siostrami niepokalankami zakładała szkoły, w których kształciła kobiety, potrafiące zająć się nie tylko domem, ale – w zastępstwie zmarłych mężczyzn – nieść świadomość narodową dzieciom i wnukom.
Udało się jej. Dziewczęta w prowadzonych przez niepokalanki szkołach, kształciły się w duchu patriotyzmu pod zaborami, podczas II wojny światowej, w czasach komunizmu. Kształcą się teraz – choćby w pobliskim Wałbrzychu.

 

Galicyjska inteligencja

– Wśród świętych patriotów czasów zaborów warto wymienić Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, Józefa Bilczewskiego i Józefa Pelczara – podkreśla ks. prof. Swastek. – Św. Zygmunt Szczęsny Feliński (1822-95) jako arcybiskup warszawski w sposób nieugięty popierał wolnościowe dążenia Polaków. Św. Józef Bilczewski (1860-1923), arcybiskup lwowski, w czasach szerzenia się nacjonalizmu ukraińskiego, wybudował na swoim terenie 327 kościołów, będących ostoją polskości. Św. Józef Pelczar (1842-1924), biskup przemyski, „reanimował” polskość, kładąc ogromny nacisk na to, by księża i świeccy studiowali, pogłębiając swoją wiedzę. Inteligencja, tworząc rząd po odzyskaniu przez Polskę niepodległości – wyszła właśnie z Galicji – podkreśla ks. prof. Swastek.
Ich działalność można porównać z bardziej znaną Czytelnikom działalnością sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego, który przeprowadził Polaków przez trudne lata rządów komunistycznych: ocalając – m.in. poprzez wielkie rekolekcje narodowe w 1000-lecie chrztu Polski – przed przymusową ateizacją.

* Według współczesnych danych – ok. dwustu pięćdziesięciu; dokładną liczbę polskich świętych i błogosławionych trudno ustalić między innymi ze względu na ich pochodzenie. Na polskich ziemiach działali i umierali liczni cudzoziemcy, którzy – jak choćby św. Wojciech, Czech, św. Jadwiga Śląska, Niemka czy św. królowa Jadwiga, urodzona na Węgrzech – są nierozerwalnie związani z naszym krajem. Jeśli chodzi o dawne wieki – często nie istnieją oficjalne dokumenty, które poświadczałyby publiczny kult danej osoby. Kult wielu świątobliwych osób ustał też z biegiem lat (ks. Jerzy Mrówczyński w książce „Polscy kandydaci do chwały ołtarzy” wylicza sześćset cztery takie osoby)

Podczas pisania artykułu korzystałam z książek: Feliksa Konecznego: Święci w dziejach narodu polskiego, Kraków 1985; ks. Jerzy Mrówczyński: Polscy kandydaci do chwały ołtarzy, Wrocław 1986

 



Nie mężowie stanu, nie wodzowie, generalicja czy inni bohaterowie narodowi odpowiadają za utrzymanie ducha Rzeczypospolitej i Jej granic na mapach, ale… Święci. Dlaczego tak wielu z nas o tym nie wie? Bo o świętych Polakach wciąż mówi się bardzo mało. Więcej o akcji na https://polscyswieci.pl/

Za: niedziela.pl / polscyswieci.pl



Inne artykuły na temat świętych można znaleźć na stronie prof. M. Dakowskiego dakowski.pl. Wybrane poniżej:

ARTYKUŁY O ŚWIĘTYCH:

Święty całej christianitas: rycerz Jerzy

Św. Józef i czasy zbliżone do ostatecznych

Św. Jan Chrzciciel – ktoś więcej niż prorok

Św. Tomasz z Akwinu – geniusz nad geniuszami

oraz art. „Nauka św. Tomasza podstawą odrodzenia kultury”

Św. Maria Alacoque – narzędzie najzupełniej i bezwzględnie nieodpowiednie

Wieczność – nadzieja wiernych i rozpacz grzeszników. Św. Jan Maria Vianney

Święty dżentelmen: św. Ludwik IX, Król Francji

Albert – wielki święty średniowiecza

Św. Dominik de Guzman – pies u nóg, gwiazda na czole, różaniec u pasa

Św. Apolonia z Aleksandrii

Wybrał krzyż, nie kompromis: bł. Pius IX

Ojciec Pio  antymodernista

Św. Wirgiliusz z Salzburga

Św. Antoni Padewski (1195 – 1231)

Św. Hildegarda z Bingen – muzyka anielska

Święta Katarzyna del Ricci

Św. Teresa od Jezusa: Starania o nawrócenie heretyków

ARTYKUŁY O ŚWIĘTYCH POLSKICH:

Św. Maksymilian Kolbe i „niewidzialna ręka masonerii”

Ks. Jerzy, Apostoł Różańca, męczennik

Czy Św. Jozafat Kuncewicz, Św. Józef z Leonessy sieją zgorszenie swą „nieto­lerancją” i „fanatyzmem”

Siostra Faustyna  sekretarka Miłosierdzia

Śladami świętej Jadwigi

Święty Andrzej Bobola uczestniczy w drodze krzyżowej Narodu

Święto św. Kazimierza Królewicza

Święte czasów kryzysu

Błogosławiony Honorat Koźmiński

Bł. Jolanta Helena, księżna

Stanisława Leszczyńska – Położna z Auschwitz

(NIE) – zapomniana Patronka Polski Bronisława

Czy proces beatyfikacyjny ks. Piotra Skargi?

[bsa_pro_ad_space id=4]